Het ziet ernaar uit dat Move2blues zinnens is ons dit seizoen met de nodige kwaliteitsbands te overstelpen. Een seizoensopener  als Sugar Ray Norcia op de proppen brengen, laat ons in elk geval al aanvoelen dat het gemeend is. De kleine zaal van Muziekodroom zat ermee vol, hetgeen bewijst dat de juiste keuze was gemaakt. De nieuwe Bluetones bestaan uit drie vierden van de originele stichtende leden.

Sugar Ray natuurlijk, bassist Mudcat Ward en drummer Neil Couvin. Het vierde stichtende lid was Ronnie Earl, back in 1979, maar in de huidige bezetting is het Mike Welch die de gitarist-post invult. En hij doet dit voortreffelijk. Alleen het feit al dat hij niet te beroerd is om sideman te zijn van een ander groot artiest, zegt veel over zijn vakmanschap. Als je in een dergelijke formatie van sidemen kan gewagen, want het podium staat hier barstensvol awardwinnaars. Het kan niet op. En ook hun laatste CD “My Life, My Friends, My Music” sleepte de ‘Blues Foundation’s Blues Music Awards Album of the year’ in de wacht. En het nummer “The Last Words of a Fool”deze van ‘Best Song of the Year’.

Het was een tijdje geleden dat ik Sugar Ray nog aan het werk zag. En hij is het nog niet verleerd. Hij zingt nog altijd met die korrelige stem, hem eigen. Op gebied van harmonica, hoor ik hem het liefste bezig op de chromatische schuif. Wat niet wegneemt dat hij ook op de bluesharp uitstekend werk verricht.

Mudcat Ward is mijns inziens een van de betere bassisten in dit genre, die mening zijn ze ook toe gedaan bij de Blues Foundation, van wie hij een ‘Best Instrumentalist-harmonicist’ award kreeg. Wel verdiend, zeg ik. Hij speelt vanavond zowel double bass als fenderbass, allebei met evenveel bravoure en klasse.
        
En Neil Couvin heeft met zijn swingende drumstijl de juiste beat voor dit ensemble. Hij speelt met een accuratesse, die menige drummer hem zal benijden.

En in dit, reeds dertig jaar samenwerkende, clubje vindt Monster Mike Welch, nog niet eens geboren bij de oprichting van de band, zijn plaats als gitarist. Zo zie je maar. Toch heeft hij de juiste feel voor de originele sound van de band; en bijwijlen, hoor ik zowaar de jonge Ronnie Earl aan het werk. Deze laatste zal zeker van enige invloed geweest zijn bij de ontwikkeling van Mike’s gitaarcarrière. Zoals bij zovelen. Zijn solo’s zitten perfect in de songs. Geen overdreven lang gewauwel, maar to the point gitaarwerk.
 
Ze spelen heel wat nummers uit de nieuwe CD, zoals het van Louis Prima geleende “Oh Babe” en Norcia’s eigen “The Last Words of a Fool”. Daarnaast komt ook zijn oudere werk nog aan bod “Byte the Dust”, en enkele prachtige covers als B.B.’s “Everyday, I Got the Blues” en Jimmy Roger’s “Walking by Myself”. Sugar Ray weet precies oud en nieuw te vermengen om twee prachtige sets vol te zingen, zonder ‘fillers’. Mike Welch mag ook een drietal van zijn nummers inlassen, en nu blijkt zowaar dat zijn zangkunst in kwaliteit heeft toegenomen. Misschien door in de buurt van Sugar Ray te vertoeven ?
Een uiterst geslaagd concert, zonder veel tralala, maar met de juiste ingesteldheid om ons een bovenstebeste bluesavond te bezorgen.
 

Thanks to Move2blues. Keep it up, guys !!!